کد مطلب:259364 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:166
نگرشی بر روایت
آنچه در این روایت آمده است، حقایقی به نظر می رسد كه از آفت هستی سوز غلو و خرافه به دور است؛ چرا كه حضرت مهدی علیه السلام نخستین كودكی نیست كه لحظاتی پیش از ولادت و پس از آن، لب به سخن می گشاید.
بلكه در قرآن شریف این واقعیت به صراحت آمده است كه عیسی علیه السلام در همان نخستین روز ولادت، - یا به روایت دیگری - اولین ساعت تولد، لب به سخن گشود و به یكتایی خدا گواهی داد و رسالت خویش را اعلان نمود و با صدای رسا تعالیم و دستوراتی را كه خدای جهان آفرین بدو آموخته بود، همه را به گوش ها رسانید.
برخی از مفسران در تفسیر دو آیه 24 تا 26 سوره ی مریم بر این باورند كه این آیات سخنان عیسی علیه السلام است كه پس از چشم گشودن به این جهان، خطاب به مادرش حضرت مریم، بیان كرده است نه ندای فرشته:
(فناداها من تحتها أن لا تحزنی قد جعل ربك تحتك سریا و هزی الیك بجذع النخلة تساقط علیك رطبا جنیا فكلی و اشربی و قری عینا فاما ترین من البشر احدا فقولی انی للرحمن صوما فلن أكلم الیوم انسیا) [1] .
پس كودك نو رسیده از پایین پایش، او را ندا داد كه اندوهگین مباش! پروردگارت زیر پای تو جوی آبی، روان ساخت (و) نخل را بجنبان تا خرمای تازه چیده شده، برایت فرود ریزد.
پس شما (ای مریم!) بخور و بیاشام و شادمان باش و اگر از مردم
[ صفحه 165]
كسی را دیدی بگو: من برای خدای مهربان، روزه نذر كرده ام و امروز با هیچ انسانی سخن نمی گویم.
اتفاقا انبوه روایات كه در «مجمع البیان» و «تبیان» آمده است، هماهنگ با دیدگاه فوق است.
البته در روایتی هم آمده است كه «ندا كننده، فرشته ی امین بوده است».
به هر صورت، با وجود اختلاف دیدگاه در این مورد كه نداكننده فرشته امین بوده است، یا آن كودك نو رسیده، در این مطلب، هیچ اختلافی نیست كه یهودیان به مریم پاك گفتند:
(كیف نكلم من كان فی المهد صبیا؟)
چگونه با كودكی كه در گاهواره است سخن بگوییم؟
كه كودك به قدرت خدا لب به سخن گشود و گفت:
(انی عبدالله آتانی الكتاب و جعلنی نبیا و جعلنی مباركا أینما كنت و أوصانی بالصلاة و الزكاة مادمت حیا...) [2] .
(هان ای مردم!) من بنده ی خدایم. به من كتاب آسمانی داده و مرا پیامبر خویش گردانیده است و هر جا كه باشم مرا بركت داده و تا زنده هستم مرا به نماز و زكات، وصیت كرده است...
بلكه در قرآن شریف این واقعیت به صراحت آمده است كه عیسی علیه السلام در همان نخستین روز ولادت، - یا به روایت دیگری - اولین ساعت تولد، لب به سخن گشود و به یكتایی خدا گواهی داد و رسالت خویش را اعلان نمود و با صدای رسا تعالیم و دستوراتی را كه خدای جهان آفرین بدو آموخته بود، همه را به گوش ها رسانید.
برخی از مفسران در تفسیر دو آیه 24 تا 26 سوره ی مریم بر این باورند كه این آیات سخنان عیسی علیه السلام است كه پس از چشم گشودن به این جهان، خطاب به مادرش حضرت مریم، بیان كرده است نه ندای فرشته:
(فناداها من تحتها أن لا تحزنی قد جعل ربك تحتك سریا و هزی الیك بجذع النخلة تساقط علیك رطبا جنیا فكلی و اشربی و قری عینا فاما ترین من البشر احدا فقولی انی للرحمن صوما فلن أكلم الیوم انسیا) [1] .
پس كودك نو رسیده از پایین پایش، او را ندا داد كه اندوهگین مباش! پروردگارت زیر پای تو جوی آبی، روان ساخت (و) نخل را بجنبان تا خرمای تازه چیده شده، برایت فرود ریزد.
پس شما (ای مریم!) بخور و بیاشام و شادمان باش و اگر از مردم
[ صفحه 165]
كسی را دیدی بگو: من برای خدای مهربان، روزه نذر كرده ام و امروز با هیچ انسانی سخن نمی گویم.
اتفاقا انبوه روایات كه در «مجمع البیان» و «تبیان» آمده است، هماهنگ با دیدگاه فوق است.
البته در روایتی هم آمده است كه «ندا كننده، فرشته ی امین بوده است».
به هر صورت، با وجود اختلاف دیدگاه در این مورد كه نداكننده فرشته امین بوده است، یا آن كودك نو رسیده، در این مطلب، هیچ اختلافی نیست كه یهودیان به مریم پاك گفتند:
(كیف نكلم من كان فی المهد صبیا؟)
چگونه با كودكی كه در گاهواره است سخن بگوییم؟
كه كودك به قدرت خدا لب به سخن گشود و گفت:
(انی عبدالله آتانی الكتاب و جعلنی نبیا و جعلنی مباركا أینما كنت و أوصانی بالصلاة و الزكاة مادمت حیا...) [2] .
(هان ای مردم!) من بنده ی خدایم. به من كتاب آسمانی داده و مرا پیامبر خویش گردانیده است و هر جا كه باشم مرا بركت داده و تا زنده هستم مرا به نماز و زكات، وصیت كرده است...
[1] سوره ي مريم، آيه ي 26 - 24.
[2] سوره مريم، آيه 29 - 31.